دوســــت دارمــــــ؛
کــــه کــــودکــــ دلــــم؛
گـــم شـــه تـــو شــــلـــوغــیـــه حـــرمـــ؛
تـــو مـــنـــو پـــنــاه بــــدی؛
اذن خــــیـــمــه گـــاه بـــدی؛
حـــــــســـــیــــن......
من می دانم. . .
که پس از این همه شکست و تنهایی
و همراه این همه بن بست و درگیری،
کسی که راه تو را در پیش گرفت
و به سوی تو کوچ کرد،
زود به تو می رسد و راهش نزدیک است؛
« أن راحل الیک قریب المسافة »
و فقط این راه برای آنهایی است که کوچ کرده اند
و مهاجر هستند نه مسافر
رفته اند که بروند نه این که دوباره بازگردند.
بشنو از نی "علی صفایی حائری"